Υποβρύχιο Δελφίν

Το πρώτο μάχιμο υποβρύχιο του ελληνικού στόλου, που διεκδίκησε μια παγκόσμια πρωτιά. Στις 9 Δεκεμβρίου 1912 έγινε το πρώτο υποβρύχιο στην παγκόσμια ναυτική ιστορία που εκτόξευσε τορπίλη κατά εχθρικού πολεμικού πλοίου και συγκεκριμένα του τουρκικού καταδρομικού «Μετζηδιέ» (Medjidieh), στο πλαίσιο του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Αν και η βολή ήταν αποτυχημένη, το «Δελφίν» έγραψε ιστορία.
H ναυπήγηση του Δελφίν ήταν αποτέλεσμα της αναδιοργάνωσης του ελληνικού στρατεύματος, που ακολούθησε το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή (15 Αυγούστου 1909) και ήταν ένα από τα κύρια αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου υπό τον Συνταγματάρχη Νικόλαου Ζορμπά. Η παραγγελία για τη ναυπήγηση του πρώτου ελληνικού καταδυομένου (λέξη της εποχής για το υποβρύχιο) δόθηκε από την κυβέρνηση Δραγούμη στα γαλλικά ναυπηγεία Schneider τον Σεπτέμβριο του 1910. Η ναυπήγησή του άρχισε το 1911 και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1912. Η παραλαβή του «Δελφίν» έγινε στις 21 Αυγούστου 1912 στον ναύσταθμο της Τουλόν από τον πλωτάρχη Στέφανο Παπαρηγόπουλο, που ήταν και ο πρώτος κυβερνήτης του. Το «Δελφίν», υποβρύχιο τύπου «Λομπέφ», είχε εκτόπισμα 310/450 τόνων, ανέπτυσσε ταχύτητα 8.5/13 κόμβων και ο οπλισμός του αποτελείτο από 4 εκτοξευτήρες τορπιλών των 45 εκ. εξωτερικά του σκάφους κάτω από το ξύλινο κατάστρωμα. Είχε πλήρωμα 18 ανδρών.
Αμέσως μετά την παραλαβή του άρχισε η εντατική εκπαίδευση του πληρώματος υπό την επίβλεψη Γάλλων αξιωματικών. Είχαν γίνει έντεκα καταδύσεις, όταν ο κυβερνήτης του πήρε διαταγή να αποπλεύσει από την Τουλόν για τον Πειραιά, καθώς ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος βρισκόταν επί θύραις. Το υποβρύχιο άφησε τη Γαλλία στις 16 Σεπτεμβρίου με κατεύθυνση την Κέρκυρα, όπου έφθασε στις 21 Σεπτεμβρίου. Δεν έμεινε παρά λίγες ώρες στο νησί των Φαιάκων, όσο χρειάστηκε για να ανεφοδιαστεί. Την επομένη, 22 Σεπτεμβρίου 1912, κατέπλευσε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής

Την επομένη η εφημερίδα Εμπρός έγραψε για το νέο απόκτημα του Πολεμικού Ναυτικού: «Το σχήμα του Δελφίνος είναι ακριβώς σχήμα μεταλλίνου τεραστίου πούρου, χρώματος βαθυκυάνου, μήκους ολίγον μικρότερον των τορπιλλοβόλων μας. Επί του καταστρώματός του, επίσης καμπυλοειδούς, έχει μόνο δύο κοντούς ιστούς, μίαν μικράν γέφυραν δια τον κυβερνήτην του και στερείται τελείως καπνοδόχου. Κατά την κατάδυσίν του, γέφυρα και ιστοί εξαφανίζονται τελείως υπό το ύδωρ».
Στις 4 Οκτωβρίου 1912 ξέσπασε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος και στις 19 Οκτωβρίου το Δελφίν απέπλευσε από τον Ναύσταθμο για να ενωθεί με τον υπόλοιπο στόλο που ναυλοχούσε στο Μούδρο της Λήμνου. Τον επόμενο μήνα, η μόνη του δραστηριότητα ήταν κάποιες καταδυτικές ασκήσεις στον κόλπο του Μούδρου και οι συνεχείς επιθεωρήσεις των μηχανών και των συστημάτων του, που παρουσίαζαν προβλήματα. Από τις 20 Νοεμβρίου άρχισε τις περιπολίες, πλέοντας στην επιφάνεια, αλλά και σε κατάδυση, έξω από τα Δαρδανέλια, ενώ τις νύκτες προσορμιζόταν στην Τένεδο.
Τις πρωινές ώρες της 9ης Δεκεμβρίου 1912 έξι τουρκικά πολεμικά εμφανίστηκαν στο στόμιο των Δαρδανελλίων στην πρώτη έξοδο του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο μετά την ήττα του στη Ναυμαχία της Έλλης στις 3 Δεκεμβρίου. Αμέσως έσπευσαν ισάριθμα ελληνικά πλοία, τα οποία είχαν διαταγή να τα παρενοχλούν από απόσταση μέχρι την άφιξη των θωρηκτών του ελληνικού στόλου με επικεφαλής το Αβέρωφ. Μετά από ένα τέταρτο, τα εχθρικά πλοία στράφηκαν προς νότο με κατεύθυνση προς τα Μαυρονήσια. Όταν φάνηκαν στον ορίζοντα το Δελφίν, που περιπολούσε στην περιοχή, καταδύθηκε και επιχείρησε να τορπιλίσει το Μετζηδιέ από απόσταση 500 μέτρων. Ο τορπιλλοβλητικός σωλήνας, όμως, έπαθε αφλογιστία και η τορπίλλη έπεσε στο βυθό, δίπλα στο υποβρύχιο, χωρίς να εκραγεί. Τα τουρκικά πλοία πέρασαν πάνω από το Δελφίν χωρίς να το αντιληφθούν.
Στην προσπάθειά του να επιστρέψει στη βάση του, το ελληνικό υποβρύχιο προσάραξε στα αβαθή των ακτών της Τενέδου. Για να αποκολληθεί αναγκάστηκε να αφήσει τα μολυβένια βάρη ασφαλείας που είχε, πράγμα που έκανε αδύνατη την κατάδυσή του. Πλέοντας στην επιφάνεια επέστρεψε στο Μούδρο στις 10 Δεκεμβρίου και δύο ημέρες αργότερα στάλθηκε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας για επισκευές και εκεί έμεινε ως το τέλος του πολέμου.
Τον Σεπτέμβριο του 1916 το Δελφίν κατασχέθηκε από τους Γάλλους, κατά τη διάρκεια του «Εθνικού Διχασμού». Στο Ναυτικό αποδόθηκε τον Οκτώβριο του 1917, όταν πια είχε επικρατήσει το βενιζελικό «Κίνημα της Εθνικής Άμυνας» και στη νότια Ελλάδα. Όμως, ήταν πια άχρηστο και οποιαδήποτε προσπάθεια αποκατάστασής του ανέφικτη. Έτσι, το Δελφίν, παροπλίστηκε το 1920.

Το Χαμένο Σμήνος, 5 Δεκεμβρίου 1945

Το Χαμένο Σμήνος: Με τον προσδιορισμό αυτό έμεινε στα αεροπορικά χρονικά η εξαφάνιση πέντε μαχητικών αεροπλάνων του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ στις 5 Δεκεμβρίου 1945 στη θαλάσσια περιοχή ανατολικά των ακτών της Φλώριδας. Τα κενά που υπήρξαν στην έρευνα του Ναυτικού, σε συνδυασμό με κάποια παλιότερα περιστατικά εξαφανίσεων στην περιοχή αυτή, αποτέλεσαν πεδίο εκμετάλλευσης για διάφορες ευφάνταστες γραφίδες, που δημιούργησαν τους θρύλους γύρω από το Τρίγωνο των Βερμούδων ή το Τρίγωνο του Διαβόλου, όπως είναι μια άλλη ονομασία του.

Στις 14:10 της 5ης Δεκεμβρίου 1945, πέντε βομβαρδιστικά αεροπλάνα του Αμερικανικού Ναυτικού, τύπου ΤΒΜ Avenger, με συνολικό πλήρωμα 14 ατόμων, απογειώθηκαν από τη ναυτική βάση του Φορτ Λότερντεϊλ της Φλώριδας, κάτω από άριστες καιρικές συνθήκες, για μια εκπαιδευτική πτήση ρουτίνας, διάρκειας δύο ωρών. Επικεφαλής του σμήνους ήταν ο υποπλοίαρχος Τσαρλς Τέιλορ, ένας πιλότος με 2.500 ώρες πτήσης και εμπειρία στα μέτωπα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η «Πτήση 19», όπως ήταν η επίσημη ονομασία της αποστολής, περιλάμβανε ασκήσεις περιπολίας και βομβαρδισμού και σε μια διαδρομή, που σχεδόν συμπίπτει με αυτή που αργότερα ονομάστηκε Τρίγωνο των Βερμούδων (Μαϊάμι - Πουέρτο Ρίκο - Μπαχάμες - Μαϊάμι).

Όλα πήγαιναν σύμφωνα με τον προγραμματισμό, μέχρι τις 15:45, όταν ο υποπλοίαρχος Ρόμπερτ Κοξ, που ηγείτο ενός άλλου σμήνους με παρόμοια αποστολή, άκουσε από την εκπαιδευτική συχνότητα ότι η «Πτήση 19» αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα. Ο Τέιλορ τον πληροφόρησε ότι και οι δύο πυξίδες του ήταν εκτός λειτουργίας και αντιμετώπιζε πρόβλημα προσανατολισμού. «Ψάχνω να βρω το αεροδρόμιο και δεν μπορώ» ακούστηκε να λέει. Στις 18:20 ο Κοξ άκουσε για τελευταία φορά τον Τέιλορ να λέει: «Δεν έχουμε καύσιμα. Πέφτουμε».

Αμέσως στήθηκε μια γιγαντιαία επιχείρηση έρευνας και διάσωσης, που κράτησε έως τις 10 Δεκεμβρίου. "Χτενίστηκαν" στην κυριολεξία πάνω από 250.000 τετραγωνικά μίλια θάλασσας, χωρίς το παραμικρό αποτέλεσμα. Και τα πέντε αεροπλάνα είχαν εξαφανισθεί από προσώπου γης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένα υδροπλάνο διάσωσης τύπου BPM-5 εξερράγη στο αέρα, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους και οι 13 επιβαίνοντες.

Σύμφωνα με το πόρισμα του Ναυτικού, που αριθμούσε 500 σελίδες, οι ευθύνες βάρυναν τον επικεφαλής της «Πτήσης 19» υποπλοίαρχο Τέιλορ, ο οποίος έχασε τον προσανατολισμό του, με συνέπεια όλο το σμήνος να καταλήξει στα άγρια νερά του Ατλαντικού, ελλείψει καυσίμων.Κάποιοι από τους εκπαιδευόμενους πιλότους φαίνεται να του είχαν υποδείξει τη σωστή πορεία, αλλά δεν θέλησαν να επιμείνουν, λόγω της στρατιωτικής πειθαρχίας και της μεγάλης εμπειρίας του αρχηγού τους. Επιπρόσθετα, ο Τέιλορ αρνήθηκε να αλλάξει τη συχνότητα του ασυρμάτου του στο κανάλι έκτακτης ανάγκης, επειδή ήταν ελαττωματικός και πίστευε ότι θα έχανε την επαφή του με τα αεροπλάνα του σμήνους.

Όσον αφορά την έκρηξη στο υδροπλάνο διάσωσης, αυτή οφειλόταν σε διαρροή καυσίμων, σε συνδυασμό με το άναμμα τσιγάρου από κάποιο μέλος του πληρώματος. Άλλωστε, το BPM-5 ήταν ένα προβληματικό αεροσκάφος και οι αεροπόροι το αποκαλούσαν «Ιπτάμενο Ντεπόζιτο».

Τον Απρίλιο του 1962 άρχισε να δημιουργείται ο θρύλος για το Τρίγωνο των Βερμούδων. Ο συγγραφέας Άλεν Έκερτ με το άρθρο του «Η Χαμένη Πτήση» στο περιοδικό «American Legion» αναφέρεται στο συμβάν του 1945 και δημιουργεί αίσθηση. Ο Έκερτ παρουσιάζει μια συνομιλία του Τέιλορ με τον Πύργο Ελέγχου: «Μπήκαμε σε λευκά νερά, τίποτα δεν φαίνεται σωστό. Δεν ξέρουμε που είμαστε. Τα νερά είναι πράσινα, όχι λευκά» και παραθέτει μια άποψη που ακούστηκε κατά τη διάρκεια της έρευνας, ότι «τα αεροπλάνα πέταξαν στον Άρη».

Ο Έκερτ ήταν ο πρώτος, που συνέδεσε την «Πτήση 19» με υπερφυσικά φαινόμενα. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι, χωρίς να μπορέσουν να υποστηρίξουν πειστικά την εκδοχή αυτή.

[Πηγή sansimera.gr]

Βρέθηκε ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ στην Μ. ΠΥΡΑΜΙΔΑ;

Ερευνητές άρχισαν εργασίες στους άξονες που οδηγούν προς τα πάνω από το θάλαμο της Βασίλισσας το 1993, ενώ η ρομποτική εξερεύνηση έγινε το 2002. Από τότε το έργο έχει εμποδιστεί από έναν αριθμό παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής αναταραχής που συμβαίνει στη χώρα.

Ωστόσο, η κύρια πρόκληση ήταν να τροποποιηθούν τα ρομποτικά εργαλεία ώστε να είναι σε θέση να τρυπήσουν τη δεύτερη σφραγισμένη πόρτα και στη συνέχεια να μπορέσει να τοποθετηθεί μια μικρή βιντεοκάμερα. Οι ερευνητές το κατάφεραν με την 

πρώτη πόρτα στο εσωτερικό των πίσω αξόνων, το 2002, αλλά υπήρχαν πολύ περισσότερα προβλήματα για να φτάσουν μέχρι την δεύτερη.

Έχουν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια τώρα και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο ως προς το τι κρύβεται πίσω από τη 2η πόρτα στο εσωτερικό. Αλλά αυτό θα το μάθουμε ενδεχομένως από μία επίσημη ανακοίνωση που αναμένουμε να συμβεί εντός του τρέχοντος έτους.

Αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί, επίσημα, διέρρευσε η πληροφορία, ότι η ομάδα πράγματι κατάφερε να εισχωρήσει στον άγνωστο θάλαμο, στον οποίο φαίνεται να έχουν βρεθεί πολλά αντικείμενα μέσα. 

Ένας, κατά προσέγγιση, 6 X 9 θάλαμος βρίσκεται ακριβώς πίσω από την 2η σφραγισμένη πόρτα στον Νότιο άξονα.

Αρκετά μικρά αγάλματα εντοπίστηκαν από την κάμερα, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για το τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν.

Μία χρυσή ή χάλκινη αλυσίδα επισημάνθηκε σε μία γωνία του θαλάμου

Μικρά κεραμικά βάζα και αλλά και από πέτρα είναι διασπαρμένα σε όλο το δάπεδο του θαλάμου

Στο κέντρο του θαλάμου βρίσκεται ένα χρυσό ή χάλκινο κιβώτιο το οποίο είναι κλειστό. Το περιεχόμενό του, προς το παρόν, παραμένει άγνωστο. Το κουτί έχει περίπου το μέγεθος ενός μεγέθους κουτιού παπουτσιών.

Καθόλου ιερογλυφικά ή άλλου είδους γραφή δεν έχουν εντοπισθεί οπουδήποτε μέσα στο θάλαμο.